EMOZIONANTE

به‌نام خدا
سلام؛

بعضی‌ها هم اصلا چیزی مثل "هیس! مردم خوابند" در قاموسشون نیومده!
جنابِ شمایی که نصف شب با اهل و عیال از راه می‌رسی و شَرَق شَرَق شَرَق درِ زنگ‌زده‌ی گاراژتو باز میکنی و با سر و صدا و داد و فریاد جوری وارد میشی که گویی ارتش سرخ چین حمله کرده! و اون دمِ آخری هم چند تا گازِ اساسی به ماشینت می‌دی تا خیالت راحت شه که موتورش در وضعیت مطلوب و همسایه‌ها در وضعیت نامطلوب واقع شدن، لطفا #آدِم_باش !
شاید کسی این اطراف بیماره و به زورِ دارو خوابیده، یا بچه کوچیک داره، یا برخلاف جنابعالی باید صبح زود پا شه و تا دلت بخواد کمبود خواب داره. شاید کسی خوابه عزیزم. "خواب" می‌دونی چیه؟
وقتی سکوت و تاریکی اطراف، عین ریشه‌های خزنده‌، به عمق جانت نفوذ می‌کنن و پلک‌هات به سنگینی وزنه‌های رقابت جهانی میشه و ذهنت از پراکنده‌گویی‌ها خالی می‌شه و لایه‌لایه تا عمیق‌ترین سطوحِ آرامِ رویاهای شیرین فرو می‌ری و ریتم نفس‌هات آروم و مرتب میشه، یعنی خوابی!
تو این وضعیت کافیه که یکی مثل جنابعالی از راه برسه و همچین شیک، با صورت بکوبدت به متنِ زندگی حقیقی !

اونوقت یه بچه هم داشته باشه که هی فریاد بکشه: بابا درِ تو قفله!
تا مجبورت کنه همونجور بی‌حرکت، خیره به سقف، سکته‌طوری، زیر لب بنالی: پس می‌خواستی باز باشه لعنتی؟!
و تازه اوج قصه رقم بخوره: "و خداوند کلید را آفرید". اونم یه دسته‌ بزرگ. همچین سنگین. تا شروع کنی برای مدت یک ساعت چرق و چروق یکی یکی امتحانشون کنی ببینی اون درِ وامونده رو کدومشون باز می‌کنه.
و صندوق عقب را. که هی یادت بیفته یه چیزی توش جا گذاشتی و دوباره تَق! بکوبیش به هم.
و فریاد را. تا راحت‌تر با اعضای محترم خانواده که حالا "تو" هستند ارتباط بگیری.
عزیزم! اگه دیگه چیزی از قلم نیفتاده، برو تو!! سَرِ جَدّت!
ما که بی‌خواب شدیم و به لطف شما که همه‌ی سگای محلو بیدار کردی، تا صبح در معیت واق‌واق و هاپ‌هاپ ذکر می‌گیم و دعا به جون شما می‌کنیم.
ولی انصافا اینقدرها هم سخت نیست؛ بیا و #آدِم_باش !